Met drie persoonlijke records en meerdere toptiennoteringen beleefden Freek van der Ham en Chloé Hoogendoorn een geslaagd World Cup Kwalificatietoernooi. De schaatsers van het Development Team van Team Essent maken een sterke ontwikkeling door en zijn vastberaden de stijgende lijn door te trekken. Samen met ons blikken Van der Ham (19) en Hoogendoorn (20) terug op het kwalificatietoernooi in Thialf.

Denken jullie nog vaak terug aan het WCKT?
Freek: “Ja, meerdere keren per dag. Behalve dat ik zelf af en toe m’n races terugkijk, werd ik er vaak aan herinnerd door enthousiastelingen.”
Chloé: “De eerste paar dagen na het WCKT dacht ik er best vaak aan terug. Als je eenmaal weer het ijs opgaat om te trainen, ben je snel weer bezig met het volgende doel.”

Hebben jullie veel reacties gehad?
Freek: “Het was overweldigend. Ik heb veel berichtjes gekregen van mensen die ik al jaren niet meer gesproken heb. Voor hen is het nu zichtbaar wat ik aan het doen ben. Ook kreeg ik veel appjes van mensen die mij in de jeugd hebben gesponsord en waar ik ontzettend veel aan te danken heb.”
Chloé: “Ik heb veel berichtjes gehad van mensen die me volgen, zoals familieleden en kennissen. Zij zijn allemaal supertrots. Dat vind ik leuk om te horen.”

Hoe kijken jullie terug op het WCKT?
Chloé: “Ik heb er een heel positief gevoel aan overgehouden. Ik heb op alle afstanden een PR gereden en drie goede races neergezet. Daar ben ik heel tevreden mee. Beter had het eigenlijk niet gekund.”
Freek: “Het was een super geslaagd toernooi. Over de 5 en 10 kilometer was ik niet eens heel tevreden, maar op de 1500 meter steeg ik ver boven mezelf uit. Ik had ingezet op een lage 1.47 of hoge 1.46, maar een lage 1.46 hadden Sicco (Janmaat, coach) en ik nooit zien aankomen.”

Freek, jij kwam in actie op de 1500 meter, 5000 en 10.000 meter. Hoe kijk je terug op al je races?
Freek: “Van tevoren had ik mijn pijlen gericht op de 5 kilometer. Ik dacht: als ik een uitschieter ga hebben, zal het op de 5000 meter zijn. Ik reed wel een PR, maar was niet helemaal tevreden over de uitvoering. Een dag later kwam ik in actie op de 1500 meter. Ik had iets meer rust in m’n hoofd en leefde er op een andere manier naartoe. Ik schaatste lekker, zat in de flow en was aan het genieten van een vol Thialf.

Toen ik de tijd zag, dacht ik: hè? Hoe kan dat nou? Ik wist gewoon niet wat me overkwam. Ik bleef even op het middenterrein zitten, omdat ik wilde weten hoe het zou eindigen. Een paar mensen waarvan ik dacht dat ze eronder gingen rijden, kwamen niet aan mijn tijd. Tijdens de laatste rit werd de kans aanzienlijk groter dat ik bij de eerste vijf zou eindigen. Toen ik zag dat ik vijfde was geworden, wist ik dat er zomaar een kans bestond dat ik naar de World Cups mocht gaan. Op dat moment was ik heel euforisch.

Op de laatste dag reed ik mijn eerste 10 kilometer ooit. Ik merkte dat ik best moe was van alle indrukken van de dag ervoor. Het was een degelijke en verstandige race, maar er zat voor mijn gevoel meer in. Ik miste net dat extra randje wat je nodig hebt om een goede tijd neer te zetten. Toch was ik niet heel ontevreden over mijn race.”

Chloé, jij reed de 500, 1000 en 1500 meter. Neem ons eens mee in jouw toernooi.
Chloé: “Ik begon op vrijdag met de 1500 meter. Vorig jaar had ik hem niet zo vaak gereden, dus ik moest er wel weer even aan wennen. Het was een goede rit, alleen vond ik dat het laatste rondje beter had gekund. Al met al was ik blij dat ik mijn PR, die al sinds 2021 stond, verbeterd had.

Op zaterdag trad ik aan op de 500 meter. Over de eerste omloop was ik heel tevreden, maar de tweede was een beetje jammer. Ik reed alleen (haar tegenstandster werd gediskwalificeerd) en viel ook nog eens bijna, terwijl mijn opening iets beter was dan bij de eerste omloop.

Voor de 1000 meter was ik wel wat gespannen. Vorig jaar had ik grote stappen gezet op deze afstand, dus ik wist dat er een kans bestond dat ik aan de goede kant van de streep zou zitten. De opening was heel goed, net als de rest van de rit. Eigenlijk was er niet zoveel op aan te merken. Toen ik over de streep kwam, keek ik als eerste naar het scorebord. Ik baalde eerst dat ik er niet bij zat, maar ik had er alles uitgehaald wat erin zat. Daar kan ik zeker trots op zijn.”

Met een vijfde en zesde plaats zaten jullie allebei even in de wachtkamer. Was de teleurstelling groot toen jullie hoorden dat jullie niet in de World Cup-selectie zaten?
Freek: “Ik sta er dubbel in. Als je er zo dichtbij zit, baal je wel een beetje dat er een beslissing wordt gemaakt waar jij de dupe van bent. Aan de andere kant kan ik het prima relativeren. Dat ik nu al in zo’n positie zou komen, had ik aan het begin van het seizoen nooit durven denken. Bovendien maakt het me superhongerig naar de rest van het seizoen.”
Chloé: “Op het moment zelf baalde ik er best wel van. Natuurlijk was het een verrassing dat ik zo dichtbij zat, maar voor hetzelfde geld was ik vijfde geworden en had ik me geplaatst. De teleurstelling is inmiddels wel weg, nu heb ik zoiets van: er komen nog genoeg kansen. Ik ben vooral heel erg blij hoe het gegaan is.”

Tot slot, hoe kijken jullie naar elkaars prestaties en ontwikkeling?
Chloé: “Ik vind dat Freek het supergoed doet in zijn eerste seizoen bij het Development Team. Hij heeft zich snel aangepast en gaat makkelijk met de groep mee. Dat hij zich vorig weekend zo verbeterde en bij de beste vijf reed op de 1500 meter vond ik heel leuk om te zien!”
Freek: “Ik heb met bewondering naar de races van Chloé gekeken. Zowel op de 500 als 1000 meter zat ze dicht bij een World Cup-ticket en vooral de eerste omloop van de 500 meter vond ik echt goed. Wat Chloé goed kan, is haar koppie erbij houden. Ze laat zich niet gek maken en dat vind ik mooi om te zien. Als ik zie wat zij in de trainingen doet, denk ik dat ze nog veel harder kan.”
Chloé: “Toen ik vorig jaar in mijn eerste seizoen zat, liet ik het allemaal op me afkomen. Ik had zoiets van: ik zie wel wat het me brengt, ik heb niks te verliezen. Ik heb niet per se een tip voor Freek, denk dat hij gewoon zo door moet blijven gaan.”
Freek: “Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik was vroeger nooit een sporter die enorme sprongen maakte, ging altijd gestaag vooruit. Dat ik nu zo snel de stap van de junioren naar de senioren aan het zetten ben, vind ik best bijzonder. Daar haal ik veel zelfvertrouwen uit.”