Harm Visser stond bepaald niet met lege handen na de vijfde race van de Grand Prix op natuurijs. In het Zweedse Luleå sprintte hij na vijftig kilometer koers naar de tweede plaats. Die prestatie leverde hem ook nog eens de leiding op in het klassement van de Grand Prix, zodat hij de laatste wedstrijd start in het oranje leiderspak. En bekend als hij is met die kleur op kunstijs, is het voor hem een primeur op natuurijs.

In nog enige onzekerheid zocht Visser na de sprint om de winst een plekje op het bankje van zijn ploeg. De strijd met Luc ter Haar was opnieuw close geweest. “Het verschil was echt weer heel klein”, verzuchtte Visser, die niet het idee had dat hij zijn schaats eerder over de streep had gedrukt. “Maar ik kon het ook niet goed zien, want Luc zat helemaal aan de andere kant van de finishstraat. De jury moet er in ieder geval nog naar kijken, dus het verschil moet heel klein zijn geweest.”

Maar dat beraad van de jury pakte uit in het nadeel van Visser, die op centimeters werd geklopt. Daarmee herhaalde de geschiedenis zich. “Vorige maand op de Weissensee was het ook al zo. Een sprint met Luc en dan echt nét te kort komen. Ja, dat is ongelooflijk balen. Je wilt hier natuurlijk graag de winst pakken.”

De tweede racedag van de Grand Prix reeks in Zweden is sinds enkele jaren de dag van de zogenaamde sprintkoers. Voor de afstand van vijftig kilometer staat bij de mannen gevoelsmatig altijd het woordje ’slechts’, omdat het net iets meer dan een uurtje koers is. Daarbij ligt het tempo de hele race zo hoog dat het meer weg heeft van een heel lange sprint voor het gehele peloton. En dat was donderdag in Luleå niet anders.

Daarom ook voorzag ploegleider Peter de Vries dat er kansen lagen voor zijn mannen, al stond Essent opnieuw met slechts drie rijders aan de start. Robert Post ondervindt nog te veel hinder van zijn heupblessure en hij richt zich op zijn afscheidswedstrijd: de finale van de Marathon Cup in Groningen. “Maar zo’n sprintkoers is goed te voorspellen. Wat we vooraf hadden verwacht, is ook uitgekomen. En dan hebben we ook met drie rijders een goede kans op de overwinning met een snelle man als Harm Visser in de ploeg”, vond De Vries.

Aan de bak
Hij zag hoe de drie in het roze van Essent zich prima weerden. “Chiel Smit en Homme Jan de Groot moesten een paar keer flink aan de bak om het bij elkaar te houden, maar dat had wel resultaat.” Ondanks de pogingen van onder andere Reggeborgh om een breuk te forceren, lukte dat uiteindelijk niet en was een paar ronden voor het einde duidelijk dat het op een sprint zou aankomen.

Daarin lagen er dus kansen voor Visser. De schaatser uit De Westereen kwam ook vreselijk dichtbij, maar uiteindelijk dus net centimeters tekort. “Ik werd wat verrast doordat de sprint al heel vroeg werd aangegaan”, bekende Visser. “Op dat moment zat ik net iets te ver naar achteren en dat maakt die paar centimeter verschil misschien nog wel pijnlijker. Als je ziet hoeveel ik nog goedmaak, had er dus misschien wel meer ingezeten.”

De Vries voelde dat ook zo, maar was ook realistisch. “Dat is een sprint. Er zijn er vijf, zes, zeven die sprinten om de winst en dat loopt vaak anders dan je verwacht. Maar goed, het mag duidelijk zijn dat wij met een tweede plaats niet tevreden mogen zijn als je zo dicht bij de winst bent.”

De herkansing volgt zaterdag, als het peloton in Luleå aan de start verschijnt voor een race over de fameuze afstand van tweehonderd kilometer. Harm Visser ziet daarin kansen voor Essent. “We hebben vandaag laten zien dat de jongens die kunnen rijden ook goed in orde zijn. Natuurlijk verloopt een wedstrijd over tweehonderd kilometer altijd anders, zal het eerder man tegen man zijn. Maar ik denk dat we goed voor staan.”

Visser start bovendien in het oranje leiderspak van de Grand Prix op natuurijs. Dat pak had een dag eerder nog niet zijn interesse, maar dat is nu anders. Visser, met een lach: “Ja, als je dat pak eenmaal om je schouders hebt, dan wil je het natuurlijk houden ook.”